Na przestrzeni wieków nazwa Boleszkowice w oparci o różne dokumenty (zapisy w starych kronikach Pomorza i Ziemi Lubuskiej) zmieniała się. Pierwotnie Boleszkowice miały charakter osady rycerskiej i nosiły nazwę dość pospolitą "Rütendorf" jak wiele miejscowości powstających we wczesnym średniowieczu. Pierwsza wzmianka o Boleszkowicach jako osadzie rolniczo - rycerskiej zapisana jest w 1252 r. Pod nazwą "Bolescoviz".
Od roku 1253 Boleszkowice dostały się pod władanie Brandenburgii. W pierwszej połowie XIV w. Nazwa Boleszkowice zmieniła się aż czterokrotnie:
- 1325 - Förstennfelde
- 1337 - Fürstenveld
- 1342 - Vürstennfelde
- 1373 - Vörstennfeld
W 1350 r. Miejscowość Boleszkowice jest określona mianem oppidum (miasto gród). W latach 1445-1454 Boleszkowice znalazły się pod panowaniem Krzyżaków. W XV w. mówi się, iż Boleszkowice były miastem, posiadały prawa targowe. Był już zbudowany murowany ratusz w którym zbierali się rajcowie. Boleszkowice murów obronnych nie posiadały, lecz ogromny wał wokół którego, był rów z wodą. Do miasta prowadziły trzy mosty-bramy (wschodnia, południowa - do zamku i zachodnio-północna do Mieszkowic (Börwalde) i dalej w stronę Chojny). W południowo- zachodniej części Boleszkowic był zbudowany zamek (dom rycerski) "Kiliansburg" na wyspie o tej samej nazwie, który ostatecznie został zburzony na początku XVI wieku (szczegółowe opracowanie historii zamku jest w posiadaniu we własnych zbiorach opiekuna IPN Jana Macyszyna).
Boleszkowice znane były z jarmarków na których handlowano płodami rolnymi, piwem, dzieckiem, wyrobami rzemieślniczymi z pogranicza Pomorza i Ziemi Lubuskiej. Ciągłe pożary i wojny oraz grabieże niszczyły miasto i dobytek mieszkańców.
Ci "przyjaciele" i "wyzwoliciele", którzy często nawiedzali miasto, rabowali, łupili i puszczali z dymem resztę dobytku. Tak spłonął ratusz i kościół w XVII wieku. Wojny między katolikami i protestantami doprowadziły do dalszej ruiny Boleszkowic i wyludnienia około 50% mieszkańców.
W XVIII wieku nastaje większa stabilizacja życia. Rozwija się gospodarka rolno-folwarczna i rzemiosło. Wojna siedmioletnia 1756-1763 zachwiała spokój, zarówno wojska Marchii jak i kozacy rosyjscy mocno dały się we znaki ludności cywilnej. Panowała w tym samym czasie dewiza Walensteina - "Wojna żywi ludzi" - żołnierze muszą się sami wyżywić , więc penetrują te rejony , grabią , łupią i palą co im się na drogę nawinęło . W kierunku południowym pięć km od Boleszkowic stoczona została jedna z największych bitew XVIII w . pod miejscowościami - Chwarszczany, Sarbinowo w których po obu stronach było około dwudziestu tysięcy żołnierzy. Obecnie mieszkańcy tych miejscowości znajdują na polach i w lasach szczątki ówczesnego uzbrojenia.
Dalsze pół wieku to szybki rozkwit miasteczka .Odbudowuje się kościół, ratusz, browar, gorzelnia, młyn i wiele innych rzemieślniczych jak ciesiołki, kołodziejstwo, rymarstwo, kowalstwo, krawiectwo, szewstwo itp. oraz dwie oberże. Miasto w tym samym czasie liczy ponad 1000 mieszkańców.
Dzięki cegielni drewniane domy zmieniają się z w murowane. Zasadnicze znaczenie dla rozwoju Boleszkowic i okolic ma budowa drogi bitej z Chojny do Kostrzyna. W roku 1877 zbudowana została linia kolejowa łącząca Szczecin ze Śląskiem (dworzec kolejowy został zbudowany na miejscu koszar). W roku 1850 Boleszkowice liczy 1943 mieszkańców, a w 1900 r. 2062 mieszkańców (obecnie w 2003 r. liczy 1300 mieszkańców). Boleszkowice posiadają własną szkołę średnią i podstawową wybudowaną w roku 1911.
Pierwsza Wojna Światowa zakończyła rozwój Boleszkowic. Spora ilość mężczyzn została powołana na wojnę. Ruinie i upadkowi upadają warsztaty rzemieślnicze i gospodarstwa rolne.
Po wojnie miasteczko liczy ledwie 1700 mieszkańców (na cześć poległych na wojnie na centralnym placu, między Ratuszem a Szkołą Podstawową stawiają mieszkańcy pomnik uwieńczony krzyżem opleciony liśćmi laurowymi i dębu oraz tablicę poległych - pomnik ostatecznie zburzono w 1961 roku, główny cokół przetransportowano w 1964 r. na plac składu kamieni przy ulicy Poniatowskiego).
W latach 1925 - 1937 zbudowano lokalną gazownię na gaz organiczny, który oświetlał Ratusz, szkołę, plebanię, pocztę, salę widowiskową, restaurację, ulice itp. Budowana jest też kanalizacja burzowo - deszczowa, utwardzają drogi (bruk i krawężniki) są trzy piekarnie, młyn o napędzie elektrycznym. Nie zależnie od w/w budowli gospodarczych charakter miejski systematycznie zatraca się.
W roku 1939 miasteczko liczy 1531 mieszkańców.
Najnowsze dzieje Boleszkowic zaczęły się w 1945 r. W dniu 31 stycznia 1945r. zwiadowcy czołgiści Drugiej Armii Pancernej Gwardii Armii Czerwonej wkroczyły do Boleszkowic, a następnie skierowały się w kierunku Kostrzyna celem rozpoznania sił znajdujących się w twierdzy Kostrzyn. Ostatecznie powrót Boleszkowic do Polski nastąpił 2 lutego 1945 r. W tym dniu od 1980 r. odbywa się uroczysta sesja rady narodowej (zaniechana od 1992r.) na której dwóch najbardziej zasłużonych gminy są uhonorowani wpisem do "Złotej Księgi".
Do wyzwolonych Boleszkowic w maju 1945r. zaczęli napływać osadnicy. Większości były to rodziny żołnierzy I Armii LWP, którzy prosto z pól bitewnych zajęli pola orne wraz z zabudowaniami gospodarskimi. Karabin zamienili na pług i pióro. Uruchomiono szkołę polską 4 IX 1945 r., Urząd Miasta, posterunek MO, agencję pocztową i inne ośrodki życia w mieście oraz redakcję miesięcznika "Osadnik Wojskowy", a burmistrz - żołnierz J.Korenko ogłosił w tym organie swój plan rozwoju i aktywizacji polskich Boleszkowic.
Mieszkańcy z zapałem wzięli się do pracy upiększania swych posiadłości i miasta 1 stycznia 1971 r. zabrano Boleszkowicom prawa miejskie. Dziś po pierwszych pionierach pozostały piękne zbiory - dowody heroizmu, patriotyzmu, walki i pracy (które znajdują się w Izbie Pamięci Narodowej założonej przez Pana mgr Jana Macyszyna).
mgr Jan Macyszyn